Mapa przedstawia osady powierzchniowe (lub dna morskiego), do głębokości około 5 metrów. Jest ona oparta na istniejących map Rijksmuseum Geologische Dienst, i uzupełniona o niepublikowane dane. Osady są klasyfikowane zgodnie z nową legendą litostratygraficzna wykorzystywaną przez TNO od 1997 roku. Klasyfikacja ta oparta jest na właściwościach litologicznych, sejsmologicznych oraz pozycji stratygraficznej i pochodzeniu. Klasyfikacja ta nie bierze pod uwagę wieku osadów.